Niemowę, jak to jest móc krzyczeć z radości.
Kalekę na wózku, jak to jest móc biec przed siebie bez celu.
Głuchego, jak to jest móc słyszeć radosny świergot ptaków co dnia.
Bezdomnego, jak to jest móc wyspać się w ciepłym łóżku.
Głodnego, jak to jest móc być najedzonym do syta.
Sierotę jak to jest mieć rodziców.
A potem spytaj siebie, jak to jest doceniać to, co się ma, jak to jest kochać swoje życie."
***
Cytat, który odnalazłam w otchłani internetowej dokładnie rok temu. Do tej pory wracam do niego, co jakiś czas i tak samo, niezmiennie daje do myślenia.
Jesteśmy pokoleniem ludzi, które żyje w ciągłym biegu, których życie opiera się na tym aby ciągle brać. Chcemy non stop czegoś nowego. Często nie zauważamy wartości tego co już mamy. Osób, które z nami są. Chwil, które nas spotkały nie bez powodu.
Ja też taka byłam. Do czasu, kiedy nie spotkały mnie przykre sytuacje. I właśnie wtedy był moment, żeby usiąść i zastanowić się poważnie nad swoim życiem, dokonać pewnego rozrachunku. Uświadomiłam sobie, że nie zawsze zwracam uwagę na to, co dzieje się wokół mnie, na to jakie osoby i sytuacje pojawiają się w moim życiu. Musiało dojść do szczytowego momentu w moim życiu, aby to do mnie dotarło.
Cieszę się, że chociaż po części skończyło się to dobrze. Wiem, że to, co mam jest cenne. Cenniejsze niż błahe rzeczy, którymi byłam zainteresowana kiedyś.
Zwróćmy uwagę na to co, kogo mamy przy sobie. Zatrzymajmy się, pomyślmy. Doceńmy, podziękujmy osobom, które z nami są. Doceńmy sytuacje, które nas spotkały w życiu - nawet te najgorsze, bo i one czegoś nas uczą, coś wniosły do naszego życia. Doceń, jeżeli jeszcze tego nie zrobiłeś.
Miłego wieczoru!
natalia ♡
PS. Dzisiaj tego rodzaju post, który będzie pojawiał się co jakiś czas. Niestety bez zdjęć, ale niebawem się to zmieni! Stay tuned! :-)
